این شاعر پیشکسوت به ایسنا گفت: شاملو با من هم‌محل بود. یک روز به خانه من آمد. یک شعر فرخی سیستانی را نتوانست بخواند. همه را اطرافیانش برایش درست می‌کردند. شاملو کارش خوب است، ولی مربوط به فرهنگ ایران نیست. اما مردم چیزی را که پرخاشی باشد، دوست دارند. ایرانی این‌گونه است. کسی به کسی فحش بدهد، مردم خوششان می‌آید. شاملو رگ خواب مردم ایران را گیر آورده بود. می‌دانست چه بگوید تا جوانان تحریک شوند.نیرو ادامه داد: سهراب سپهری نابغه بود، اما چیزهایی که گفته شعر نیست. چون می‌شود جای کلماتشان را عوض کرد. قدیم هم از این‌ها بوده است، ولی فراموش شدند. حتی امروز دیگر کسی بهار را نمی‌خواند؛ برای اینکه شعرش ساده است: ای گنبد گیتی ای دماوند... شعر باید پیچیدگی داشته باشد.
این شاعر افزود: به نظر من بزرگترین شاعر ایران ایرج میرزاست. در تاریخ ایران نظیر ندارد. منتها شعرهای مزخرفش هم چاپ شد که به ضررش تمام شده. من رفتم به پسرش گفتم این کار را نکن. او شازده بود و در دورهمی‌های بین دوستانش این شعرها را سروده است که در مقایسه با دیگر شعرهایش مثل دمپایی می‌ماند؛ اما برداشتند این شعرها را هم چاپ کردند.