متن این یادداشت به شرح زیر است:

«تو خیابونای پکن که می‌چرخم می‌بینم از ماشینای بی‌کیفیت چینی که این روزا تو خیابونای تهران و شهرای دیگهٔ کشورم زیاد دیده می‌شه و روز به روز هم بیشتر می‌شه خبری نیست.

اینجا اکثر ماشینایی که سوار می‌شن ماشینای روز و باکیفیت اروپایی و ژاپنی و کره ایی هستن، ماشینای چینی هم زیادن اما اونام ماشینای با کیفیتی هستن که کاملاً با نمونه‌های خارجی قابل رقابتن...

براستی چرا از اون ماشینا و جنسای بی‌کیفیت تو کشور من زیاده ولی اینجا نیست یا اگه هست خیلی کمه؟ براستی عامل اصلی ورود و استفاده از این جنسای بی‌کیفیت تو کشور من کیه؟ -چینی‌هایی که به سفارش ما این جنسا رو تولید می‌کنن؟ -بازرگانانی که بخاطر نابخردی و سود بیشتر اینا رو سفارش می‌دن؟ -کسانیکه می‌تونن از ورود این اجناس جلوگیری کنن ولی بخاطر منفعت شخصی نمی‌کنن یا ماهایی که اونا رو می‌خریم و مصرف می‌کنیم؟

خدایا آیا این حق ایران و ایرانیه؟ خدایا به من -خودِ خودِ من-این قدرت تشخیص و توانایی رو بده که بیش از اینکه به فکر منافع و مصالح شخصی خودم باشم به فکر منافع و مصالح عمومی جامعه‌ام باشم. خدایا به من -خودِ خودِ من-این قدرت تشخیص و توانایی رو بده که خوب باشم و به هموطنام خوبی کنم نه بخاطر ترس از تو بلکه به این دلیل ساده که خوبی خوبی می‌اره و بدی... بدی»