مهم‌ترین سوال مخاطبان در بدو ورود به سالن این بود که چرا دکور برنامه اینقدر مرتفع و شیب دار است؟! دقایقی بعد از درون حفره‌های روی همین سطح شیب دار دست‌هایی خارج شد و هیجان حاضرین برای شروع برنامه افزایش یافت. در یکی از این دست‌ها استیک‌های درامز دیده می‌شد و با هر مرتبه برهم خوردن این استیک‌ها و اشاره به یک سمت استیج، یکی از نوازنده‌ها وارد می‌شد. نوازنده‌های گروه پس از استقرار، ملودی قطعه ریتمیک «اصلا صداش کردی؟» که چندی پیش منتشر شده بود را نواختند. بنیامین هم از پله‌هایی که در وسط استیج تعبیه شده بود، در میان تشویق‌های دوستدارانش بالا آمد. میکروفون را هم از یکی از‌‌ همان دست‌های گروه نمایشی که برنامه را آغاز کردند دریافت کرد. وی پس از این قطعه ضمن خوش آمدگویی رو به حضار گفت: «امیدوارم تمامی برنامه‌های ما برای امشب درست از آب در بیاید چون تا امشب چنین برنامه ریزی برای هیچ کنسرتی نداشتیم.» این جو انرژیک سالن با اجرای قطعه «آهای تو» حفظ شد.
بنیامین ترانه «شناسنامه» را با همراهی پیانو «علی منصوری» خواند و در ادامه مجالی برای یک هنرنمایی ویژه بود. قطعه «عاشق شدم» که به نیمه‌های خود رسید ناگهان صدا و تصویر ویولن نوازی زنده یاد «نیما وارسته» سالن را منفجر کرد. نمایش تصاویر هنرنمایی نیما باعث شد تا پدر و مادر او که در ردیف اول برنامه نشسته بودند شاخه گل سفیدی که در دست داشتند را با اشک تکان دهند. نیما وارسته در کنسرت نهم اردیبهشت بنیامین به عنوان نوازنده ویولن و کیبورد حضور داشت که کلیپ‌های آن برنامه در نمایشگرهای این کنسرت پخش شد. بنیامین پس از این قطعه و با بغضی عمیق گفت: «من و دوستانم اصلا عادت نداریم که تحت تاثیر، برنامه اجرا کنیم اما کسی که الان روی LED برای شما ویولن نواخت را یک دقیقه تشویق کنید.»