به گزارش آخرین نیوز به نقل از ورزش3، همه‌ی ما اسطوره‌هایی را که در طی سال‌های گذشته این شماره را پوشیده‌اند می‌شناسیم ـ جرج بست، برایان رابسون، اریک کانتونا، دیوید بکام، و کریستیانو رونالدو. اما بقیه‌ی افرادی که این پیراهن را پوشیدند ولی در خاطره‌ها باقی نماندند چه؟ چه کسانی به افسانه پا گذاشتند اما نتوانستند انتظارات را برآورده کنند؟
استیو کاپل (۱۹۸۳-۱۹۷۵)
قطعاً عادلانه نیست که بگوییم کاپل به عنوان یک شماره‌ی ۷ یک شکست بود، اما شاید او به افتخاری که استحقاقش را داشت نرسید. او که بخشی از تیم پرامید تامی داکرتی در اواخر دهه‌ی هفتاد بود، در شکست دردناک سال ۱۹۷۶ یونایتد در برابر تیم دسته‌دومی ساوت‌همپتون در فینال جام حذفی در ومبلی حضور داشت. کاپل در همه‌ی ۳۲۲ بازی‌یی که در لیگ انجام داد ۵۳ باز گلزنی کرد. او به دلیل مشکلات زانو در اکتبر ۱۹۸۳ در حالی که تنها ۲۸ سال داشت مجبور به بازنشستگی شد و پس از آن در دوره‌ای طولانی به عنوان مربی به کار خود ادامه داد.
اشلی گرایمز (۱۹۸۳-۱۹۷۷)
این بازیکن دونده‌ی ایرلندی در شش سال حضورش در اولدترافورد ۱۰۷ بازی برای منچستر یونایتد انجام داد و هیچ گاه نتوانست موقعیت ثابتی را در ترکیب یازده‌نفره‌ی یونایتد برای خود حفظ کند. مربی تیم دیو سکستون علاقه‌ی خاصی به او نداشت و اوضاع در زمان مربی بعدی ران اتکینسون که امثال برایان رابسون را به یونایتد آورد برای او باز هم بدتر شد. گرایمز در دوره‌ای از تاریخ یونایتد که نسبتاً خالی از عناوین و افتخارات بود برای این تیم بازی می‌کرد، اما با این حال مدال قهرمانی جام حذفی در سال ۱۹۸۳ را با حضور در روی نیمکت در بازی فینال برابر برایتون به‌دست آورد. او پس از آن برای تیم‌های کاونتری، لوتون تاون و اوساسونا بازی کرد و در ۱۸ بازی برای تیم ملی جمهوری ایرلند به میدان رفت.
رالف میلْن (۱۹۹۱-۱۹۸۸)
او در سال‌های ابتدایی حضور الکس فرگوسن و پیش از شروع دوران «لیگ برتر» شماره‌ی هفت یونایتد را بر تن می‌کرد. فصل قبل از آمدن او یونایتد رتبه‌ی دوم لیگ دسته‌اول را به‌دست آورده بود و فرگوسن اعتقاد داشت این هافبک سابق داندی یونایتد می‌تواند به آن‌ها در فتح لیگ کمک کند. اما ماجرا به این شکل پیش نرفت و میلن در ۳۰ حضورش در میدان تنها سه گل به ثمر رساند. طرفداران او را دوست نداشتند و نام او مکرراً در فهرست‌های بدترین بازیکنان تاریخ باشگاه به چشم می‌خورد.
فرگوسن سال‌ها بعد اذعان کرد که میلن بدترین خرید او بوده است. او گفت: «من تنها ۱۷۰ هزار پوند برای او پرداختم، اما برای همان هم مورد مواخذه قرار می‌گرفتم.»
کیت گیلسپی (۱۹۹۵-۱۹۹۳)
این بازیکن اهل ایرلند شمالی در کنار رایان گیگز، دیوید بکام، پل اسکولز، گری نویل و سایرین یکی از اعضای «کلاس ۹۲» منچستر یونایتد بود. او به‌واقع بازیکنی با تحرک و تعهد بالا بود، اما نتوانست در دوران موفقیت یونایتد بازیکن روس این تیم آندری کانچلسکیس را کنار بزند و تنها در چند بازی انگشت‌شمار از ابتدا به میدان رفت. سرانجام به عنوان بخشی از قرارداد خرید اندی کول به نیوکسل واگذار شد و پس از آن برای بلک‌برن، لستر و شفیلد یونایتد نیز به میدان رفت و در مجموع ۸۶ بازی برای تیم ملی کشورش انجام داد.
مایکل اوون (۲۰۱۲-۲۰۰۹)
شاید به جرأت بتوان گفت در دوره‌ای که تمام‌شده تلقی می‌شد و مدام در معرض مصدومیت قرار داشت، پیشنهاد فرگوسن به او برای پیوستن به یونایتد برایش بسیار غیرمنتظره بود. او سه سال صاحب پیراهن شماره‌ی هفت منچستر یونایتد بود و در ۵۲ بازی ۱۷ باز گلزنی کرد. کنار زدن بازیکنانی مثل وین رونی و دیمیتار برباتوف از خط حمله‌ی منچستر برای او بسیار دشوار می‌نمود و هر پیشرفتی از جانب او با یک مصدومیت دیگر متوقف می‌شد. یک گل پیروزی‌بخش در دقایق پایانی بازی با منچسترسیتی و یک هت‌تریک در لیگ قهرمانان اروپا در خانه‌ی وولفسبورگ از نقاط برجسته‌ی دوران حضور اوون در منچستر یونایتد هستند.
آنتونیو والنسیا (۲۰۰۹ تا به حال)
پس از رفتن اوون پیراهن شماره‌ی هفت باشگاه به والنسیا که در آستانه‌ی چهارمین فصل حضورش در یونایتد بود رسید. این تغییر شماره فصلی بی‌ثبات را برای بال اکوادوری یونایتد به دنبال داشت و او در ۴۰ مسابقه تنها یک بار گلزنی کرد، خیلی بدتر از سال‌های قبلی حضورش در این تیم. او در فصل بعدی مجدداً به شماره‌ی ۲۵ خودش که بیشتر برازنده‌اش بود برگشت، اما این که با این تغییر دوباره عملکرد او بهبود پیدا کرد یا نه جای بحث دارد.
