به گزارش آخرین نیوز، دکتر صادق زیباکلام در یادداشتی در روزنامه اعتماد در باره رای مجلس به دکتر فرهادی نوشت:
«از نظر سوابق اجرایی او دست کمی از قبلی‌ها ندارد. وزیر علوم در دولت آقای میرحسین موسوی، رییس دانشگاه تهران به درخواست آقای هاشمی‌فسنجانی و وزیر بهداشت و درمان و آموزش پزشکی در دولت اصلاحات. بنابراین گفتن اینکه وی با آن چهار نفر قبلی فرق دارد، بیشتر یک طنز سیاسی است.
بنابراین این سوال مطرح می‌شود که چرا تندروها به او رای موافق دادند و به آن چهار نفر قبلی نه؟
بخشی از پاسخ بازمی‌گردد به شرایط امروزی و وضعیتی که دولت حسن روحانی پیدا کرده است. یقینا اگر روحانی، دکتر فرهادی را همان ابتدا معرفی کرده بود، تندروها به او رای نمی‌دادند. بنابراین روحانی جبهه پایداری را عملا دور زد.
دلیل دوم که شاید از جهاتی مهم‌تر از دلیل اول هم است، حکم حکومتی مقام معظم رهبری در مورد تداوم سرپرستی نامحدود آقای دکتر نجفی بر وزارت علوم بود. حکم رهبری به معنای آن است که دکتر نجفی عملا می‌تواند تا آخر دولت یازدهم به عنوان سرپرست وزارتخانه عمل کند. میزان عدم محبوبیت دکتر نجفی برای تندروها به مراتب بیش از فرهادی است.
به عبارتی دیگر در مواجهه با سرپرستی دکتر نجفی از یک سو و از سوی دیگر وزارت دکتر فرهادی، تندروها از میان بد و بدتر - به نظر خودشان- یقینا بد را انتخاب کردند.
دلیل سوم تن ندادن حسن روحانی به عقب‌نشینی در برابر تندروها بود. می‌دانیم که اصل دعوا نه بر سر فتنه بود نه بر سر امضای نامه بود و نه بر سر حوادث بعد از انتخابات ریاست‌جمهوری سال ٨٨. مشکل اساسی و بنیادی اصولگرایان تندرو در رابطه با دانشگاه‌ها آن است که آنان می‌خواهند شرایط و وضعیت بعد از ٢٢ خرداد ٨٨، مجددا بر دانشگاه‌های کشور حاکم شود. یعنی باز مجددا کمیته‌های انضباطی فعال شوند و با احضار دانشجویانی که فعالیت سیاسی می‌کنند و «ستاره‌دار» کردن‌شان و محروم کردن‌شان از تحصیل، باز همان فضای بین سال‌های ٩٢-٨٨ را به دانشگاه‌ها بازگردانند و چون نه نامزدهایی که معرفی شدند و نه دکتر فرجی دانا حاضر نبودند آن شرایط را مجددا بر دانشگاه‌ها حاکم کنند لذا تندروها به آنان رای مخالف می‌دادند.
هدف آنها این بود که روحانی عقب‌نشینی کرده و وزیری بر راس وزارت علوم بگمارد که او بتواند فضای به وجود آمده در دانشگاه‌ها بعد از ٢٤ خرداد ٩٢ را تعدیل کند و همان‌گونه که گفتیم، فضای ٩٢-٨٨ را مجددا به دانشگاه‌ها بازگرداند. اما آنچه تندروها متوجه نمی‌شوند، آن است که این نیلی منفرد، جعفر توفیقی یا فرجی دانا نیستند که باعث به وجود آمدن فضای جدید در دانشگاه‌ها شدند. فضای به وجود آمده در دانشگاه‌ها در اصل، مولود انتخابات ٢٤ خرداد ٩٢ است و بعید به نظر می‌رسد که وزیر علوم حتی اگر بخواهد هم بتواند فضای٩٢-٨٨ را مجددا بر دانشگاه‌های کشور حاکم کند.