شیوا محمدی ، کارشناس آموزشی نوشت:

500تا 2000 نوجوان،هم زمان،متحد و یک صدا "کوروش" را می بندند.همه حیران و انگشت به دهان: چقدر شجاع و جسور !

زمانی که نیروهای حراست نتوانستند از پس بچه های دهه هفتاد و هشتاد بربیایند،از پلیس کمک خواستند و فریادزنان گفتند:"بچه ها را به خانه بفرستید."

کدام خانه؟کدام سقف؟؟آن ها فراری اند.از زمین و از زمان.از امروز و از فردا.

آن ها آیندگان بلاتکلیف غرق شده در فضاهای مجازی و شبکه های اجتماعی اند.کودکانی که تنها سرگرمی شان تلگرام و اینستاگرام است.

فقط کافی است سری به صفحه هایشان بزنی. پر اند از الفاظ رکیک.بی هیچ شرمی.بی هیچ مرزی.کودکانی ناشناخته و افسار گسیخته.سرشار از بی خیالی های هوس انگیز.

ببین!ما سال هاست نشسته ایم و سکوت کرده ایم.کبکی هستیم سر فرو برده در برف.ترسوهایی نان به نرخ روز خور.تحصیل کردگانی به ظاهر روشن فکر!آن ها ما را می بینند.ساده از کنارمان نمی گذرند.باور کن به ریشمان می خندند!آن ها پراند از پرسش،از انکار،از تردید و از فریاد!

اما روی دیگر سکه ی هفتاد و هشتاد:آن 19کودک را به یاد بیاور! "نوزده کودکی که مرگ را انتخاب کردند".آن ها هم دهه هفتادی و هشتادی بودند.انگار "میتینگ" آنان هم پیامی داشت:همان اعتراض "کوروشی" ها.به آخر خط رسیدن ها.به هیچ ایمان داشتن ها...چه بی صدا و بی فریاد رفتند!

این نسل دیگر خسته شده است.از جامعه.از بی تفاوتی های ما.از تمام "آدم بزگ ها"ی توو خالی.از این همه رنج...صدای فریادشان را هیچ کدام از ما نمی شنویم...

منبع: قانون