به گزارش آخرین نیوز، رضا دهکی در سرمقاله روزنامه ابتکار نوشت:
مرحله دوم انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی فردا برگزار می‌شود تا پس از چند ماه شور و حال انتخاباتی، فضای سیاسی کشور کمی آرامش را تجربه کند تا بار دیگر زمان این شور و حال در انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی شهر و روستا در بهار 96 بازگردد.
هر چند در این میان برخی گروه‌های سیاسی علاقه‌مندند حس و حال انتخاباتی امروز را به انتخابات آینده گره بزنند و از این فضا بهره‌برداری تبلیغاتی برای کاندیدا و جناح مطلوب خود کنند، اما به نظر می‌رسد فضای سیاسی کشور و حتی خود جناح‌ها و گروه‌های سیاسی به زمانی برای آرامش و بررسی عملکرد سیاسی خود در طول این انتخابات نیاز دارند.
اصلاح‌طلبان که با درس گرفتن از تجربه‌های گذشته، انتخاب 92 را با وحدت و همگرایی و انتخاب کاندیدای واحد آغاز کردند در نهایت برای رسیدن به موفقیت تضمین‌شده به ائتلاف با اعتدالگرایان روی آوردند. این ائتلاف برای هر دو گروه خوش‌یمن و لازم بود، چرا که در آن زمان حسن روحانی توانسته بود از اقبال قابل توجهی برخوردار شود و از سوی دیگر اعتدالگرایان در اولین تجربه راه یافتن به پاستور از تشکیلات منسجم و خط فکر تبیین‌شده سیاسی بی‌بهره بودند.
البته به طور کلی نگاه سیاسی اعتدالی و اطلاح‌طلبی همواره با یکدیگر آمیخته بوده‌اند. پس از پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری 92 اصلاح‌طلبان و حامیان دولت در تصمیمی درست ائتلاف خود را در انتخابات اسفند ماه 94 تداوم بخشیدند. این اتفاق باعث خلق تجربه‌ای جالب توجه در انتخابات مجلس شورای اسلامی شد، آن هم در شرایطی که این دو جریان موتلف تا حد زیادی از همراه داشتن چهره‌های شاخص و دارای نام و آوازه به عنوان کاندیدا محروم بودند.
با این حال موفقیت لیست ائتلافی «گام دوم» نشان داد که اولا وحدت و همگرایی کلید اصلی پیروزی در فضای سیاسی ایران است. ثانیا حتی در غیاب چهره‌های شاخص در جریان اصلاح‌طلبی، رهبری جریان اصلاحات با بهره‌گیری سرمایه اجتماعی خوب خود می‌تواند جریان را به نفع اصلاح‌طلبی و اعتدال‌گرایی رقم بزند حتی در شرایطی که رقیب از چهره‌ها، امکانات و پشتیبانی‌های قوی برخوردار است.
اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان باید در نظر داشته باشند که در جو پیروزی نسبی در انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی که احتمالا فردا با تداوم این پیروزی در مرحله دوم تکمیل خواهد شد، نمانند. هر گونه حرکت به سوی سهم‌خواهی و جدا کردن خطوط باعث خواهد شد آفتی که پیش‌تر در انتخابات ریاست جمهوری 84 و 88 گریبان این جریان سیاسی را گرفت تکرار شود.
از سوی دیگر بزرگان جریان‌های اصلاح طلبی و اعتدال گرایی باید مراقب باشند که در زمانه ظفر و محبوبیت «امید» برخی چهره‌های ناشناخته با نیت‌های سوء همچون پیروان حزب باد خود را برای رساندن به کرسی‌های انتخابی یا انتسابی به این جریان نچسبانند. این موضوع باعث خواهد شد که هر گونه سابقه منفی گذشته یا عملکرد منفی در آینده و نیز تغییر خط‌های ناگهانی این افراد به حساب اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان نوشته شود.در اردوگاه اصولگرایی، اما قضیه پیچیده‌تر است.
اصولگرایان به دنبال غفلت اطلاح‌طلبان در انتخابات ریاست جمهوری 84 و پس از آن به حاشیه رانده شدن اجباری پس از انتخابات 88 به رقابت درون‌جناحی روی آوردند. این موضوع شاید در دوره افول اصلاح‌طلبان برای این جریان مفید به نظر می‌رسید اما امروز در شرایطی که رقیب سیاسی‌شان بر مدار وحدت بازگشتی نو و ظفرمندانه را به عرصه سیاسی ایران تجربه می‌کند این رقابت دورن‌جناحی نه‌تنها مفید نیست بلکه به ضرر اصولگرایان نیز هست.
اصولگرایان در دو انتخابات 92 و 94 با آگاهی از این موضوع برای وحدت و همگرایی تلاش کردند اما به نظر می‌رسد در نتیجه آن رقابت درون‌جناحی چنان تشدد و واگرایی بر این جریان حکمفرما شده است که با تلاش‌های ابتدایی نظیر برگزاری همایش‌های وحدت یا ایجاد کمیته‌ای چند نفره رسیدن به وحدت برایشان میسر نیست. اصولگرایان در چند سال گذشته با ضربه‌های متعددی از جمله از دست دادن برخی چهره‌های شاخص خود مثل مرحوم عسکراولادی و آیت‌الله مهدوی کنی، ظهور و بروز گروه‌های نواصولگرای تندرو، افول جایگاه رهبری سنتی جامعتین، جدا شدن برخی چهره‌های شاخص اصولگرا همچون علی لاریجانی، محسن رضایی، محمدباقر قالیباف و ... و نزدیک شدن آنها به خط و مشی اعتدال مواجه شده‌اند.
تمام این دلایل باعث می‌شود اصولگرایان از داشتن هسته‌ای منسجم یا چهره‌هایی همچون رهبران اصلاح‌طلب که دارای وزنه‌ای فوق‌العاده و ویژه چه در جریان سیاسی خود و فضای اجتماعی هستند، بی‌بهره باشند. اصولگرایان در ایام فراغت از هیجان انتخاباتی و در فاصله حدود یک سال باقی مانده به انتخابات ریاست جمهوری 96 وقت دارند تا ساختار جناحی خود را بازآفرینی کنند.
به نظر می‌رسد در این بازآفرینی، اصولگرایان باید قید وحدت همه‌جانبه را بزنند و تلاش کنند جریان‌های درون‌اصولگرایی را به گونه‌ای هدفمند و همگرا بر همین وضعیت برای مردم تبیین کنند و آن را با سنجش اقبال عمومی برای انتخابات پیش رو برنامه‌ریزی کنند.به هر ترتیب، روزهای پس از انتخابات 10 اردیبهشت می‌تواند روزهایی مهم و سرنوشت‌ساز برای تعیین وضعیت جریان‌های سیاسی ایران باشد.
