به گزارش ایسنا آیت الله مصباح یزدی دوشنبه شب در درس اخلاق ویژه ماه مبارک رمضان که در دفتر مقام معظم رهبری در قم برگزار شد، گفت: از روزی که انسان لذت‌های دیگر را درک نکرده است، لذاتی مثل خوردن و خوابیدن و بهبود درد را درک می‌کند و عوامل طبیعی باعث می‌شود که انسان به دنبال کسب لذت و دوری از رنج بر بیاید.

وی افزود: از آنجایی که بین لذات مطلوب و غیر مطلوب تضاد به وجود می‌آید انسان به دنبال انتخاب می‌رود؛ در این مسیر سه مرحله روی می‌دهد؛ نخست، لذت‌های آنی و لحظه‌ای که در عرف نیز این لذت به معنی عام به کار برده می‌شود.

این عضو جامعه مدرسین حوزه خاطرنشان کرد: در قرآن کریم در خصوص خمر و شراب آخرتی مباحثی بیان شده است که در بهشت، بهشتیان نیز شراب می‌خورند، ولی شرابی که نه عقل را ضایع می‌کند و نه دردی به انسان اضافه می‌کند؛ بلکه لذت بخش حقیقی است.

اهم اظهارات عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم را در ادامه بخوانید؛

*گاهی متوجه می‌شویم برای اینکه این لذت برای ما پیدا شود، باید یک مقدماتی انجام شود و این گونه نیست که هر کاری انجام دهیم؛ گاهی باید مقدماتی فراهم کرد تا به امر لذیذ برسیم که در این جا مساله منفعت بوجود می‌آید.

*مرحله اول که در حین انجام کار انجام می‌شود لذت و الم است، مرحله دوم اینکه این مساله نفع و ضرر است و مقدمه است و سوم تزاحم بین نفع و ضرر مطرح می‌شود که مصلحت می‌گویند.

*برخی بیان می‌کنند که مصلحت عنصری غیر از لذت است که این امر درست است، ولی در نهایت باید گفت که انسان به دنبال فرار از درد و رنج است که اگر مستقیم باشد آن را لذت گویند و اگر مقدمه باشد آن را منفعت گویند و اگر در مقام ترجیح باشد، این امر را مصلحت می‌نامند.

* زمانی که فردی به کاری عادت کرد، نمی‌تواند آن را ترک کند؛ عادت به برخی گناهان نیز همین گونه است که در آینده به امری کاملا عادی تلقی می‌شود و به نوعی اسیر آن گناه می‌شود، ولی مومن باید بر نفس خود امیر باشد نه اسیر آن شود.

*هر کار اختیاری نیازمند شناخت و میل است و این نیز میل به عنصری است که دارای لذت است؛ حال اگر بخواهیم به ترک لذت میل کنیم نیازمند یک تصمیم قوی و نیرومند است.

*در حدیث قدسی عنوان شده است که قسم به عزت و جلال و تسلطی که بر عرش دارم، هیچ بنده‌ای نیست که میل خود را بر میل من مقدم بدارد؛ ولی اگر خواسته دل خود را مقدم داشت، نخست کار او را پراکنده می‌کنم، دوم دنیای او را آشفته می‌کنم و آنچنان دلش را مشغول امور دنیا می‌کنم که دیگر به کارهای دیگر نمی‌رسد.

*ممکن است افرادی بیان کنند که در جامعه مشاهده می‌کنیم که افرادی که به دنبال حلال و حرام نیستند، پول‌های کثیری ذخیره کرده‌اند ولی باید به این نکته اشاره کرد که صفرهای بانکی با نفعی که آنها از زندگی می‌برند متفاوت است و ملاک روزی حقیقی نیست.

*انسان‌های بسیاری هستند که مال فراوانی دارند ولی خداوند مقدر کرده است که آنچه از زندگی نصیب آنها می‌شود بسیار کم باشد و به اندازه یک نان جوی سوخته از زندگی لذت برد.