١- مطلوب ما اين بود كه در جريان انتخابات مجلس شوراي اسلامي، احزاب سياسي بزرگي حاضر بودند و تمامي نامزدهاي مجلس بر اساس هويت حزبي و برنامه‌هاي احزاب سياسي به مردم معرفي مي‌شدند ولي متاسفانه چنين نيست و بسياري از افراد بر اساس صلاحيت‌ها و توانمندي‌هاي شخصي وارد گود رقابت شده‌اند و بنابراين ما مجبوريم به جاي راي دادن به برنامه‌ها و نيروهاي تشكيلاتي احزاب رسمي و شناخته شده، به افراد راي بدهيم.
٢- در نبود احزاب قدرتمند، اكنون جبهه‌هاي سياسي و ائتلاف‌هاي انتخاباتي فعالند و سعي دارند كه خلأ نبود احزاب را پر كنند. در اين جبهه‌ها، ده‌ها گروه و حزب و جمعيت همفكر در كنار يكديگر قرار دارند و با روش تقسيم قدرت و چانه‌زني در درون، براي معرفي نامزدهاي مورد نظر خود اقدام مي‌كنند و بر محور مشتركاتي كه دارند، متحد مي‌شوند. طبعا افراد معرفي شده از سوي اين جبهه‌هاي سياسي را لزوما افراد فعال در احزاب اين جبهه‌ها تشكيل نمي‌دهند زيرا هنگام كسب راي و پيروزي در انتخابات، مهم‌ترين هدف اين است كه كساني در معرض انتخاب قرار بگيرند كه شناخته شده و شانس راي‌آوري بيشتري داشته باشند. بنابراين در معرفي نامزدهاي ائتلافي، چه بسا افرادي مورد حمايت قرار بگيرند كه عضو هيچ حزب سياسي نيستند اما احتمالا از سوي مردم مورد حمايت قرار خواهند گرفت.
٣- جبهه سياسي اصولگرا در انتخابات مجلس شوراي اسلامي آتي، مشكلي در معرفي نامزدهاي مورد حمايت نداشت زيرا چندين برابر نامزدهاي مورد نيازش ثبت‌نام كرده بودند و اكنون مشكل آنان اين است كه چگونه ديگر نامزدهاي اصولگرا را به كنار كشيدن از دور رقابت راضي و از شكل‌گيري ليست دوم و حتي سوم اصولگرا جلوگيري كنند. در مقابل اصلاح‌طلبان در اين زمينه به‌شدت داراي مشكلند و حتي در حد يك سوم فهرست نهايي هم نامزد سرشناس مورد تاييد در اختيار ندارند. آنان مجبورند تا آخرين روز مهلت تاييد صلاحيت‌ها صبر كنند تا شايد برخي از افراد سرشناس مورد تاييد قرار بگيرند و فهرست آنان كامل شود. اصلاح‌طلبان در عمل مجبورند از ميان كساني كه خودشان را اصلاح‌طلب معرفي مي‌كنند ولو شناخته شده نباشند، كساني را مورد حمايت قرار بدهند و حتي از نامزدهاي عاقل‌تر جناح اصولگرا هم حمايت كنند.  
٤- در اين رقابت يك اميد در جبهه اصلاح‌طلب خود را به رخ مي‌كشد و آن عزم هواداران اين جبهه سياسي به حضور در صحنه انتخابات به هر قيمت است. پيامدهاي انتخابات سال ٨٨ نوعي ياس را بر حاميان جبهه اصلاحات حاكم كرد اما در سال ٩٢ و با پيروزي دكتر حسن روحاني، فضاي سياسي در اين جبهه هم تغيير كرد و اينك غالب نيروهاي سياسي و هواداران جبهه اصلاحات قبول دارند كه راي آنان موثر است و در زماني كه ميان مجريان و ناظران انتخابات هم تفاوت مشرب سياسي وجود دارد، مي‌توان به خوانده شدن آراي مردم هم اميد بيشتري داشت. بنابراين ميل به مشاركت اكنون بالاست و با نزديك شدن به روز انتخابات و شدت پيدا كردن رقابت و دوقطبي شدن فضاي سياسي، ميل حاميان اصلاحات به مشاركت در انتخابات هم بيشتر خواهد شد.
٥- قرار است حاميان سياسي هر جبهه به كدام هدف انتخابات جامه عمل بپوشانند؟ اصل شركت در انتخابات؟ راي دادن به تعدادي از نامزدهاي مورد قبول خود؟ جلوگيري از ورود نامزدهاي رقيب به مجلس؟ قدرت‌نمايي سياسي در درون جبهه انقلاب و نشان دادن وزن سياسي خود به مخالفان؟ اگر هدف شركت در انتخابات را همه اين موارد بدانيم در آن صورت همه كساني كه در انتخابات به قصد حمايت از يك جناح سياسي شركت مي‌كنند، بايد به «ليست» راي بدهند. اين امر در شهرهاي بزرگ و مشخصا شهر تهران بيشتر مورد نظر است كه راي مردم، پيام سياسي خاص خودش را دارد و راي آوردن يك فهرست انتخاباتي در مقابل فهرست رقيب، معنادار است. ممكن است اكنون در جبهه اصلاحات افراد ناشناسي حضور داشته باشند ولي يادمان باشد برخي اصولگرايان در گذشته به احمدي‌نژاد كه راي دادن به او را بر خود حرام كرده بودند، راي دادند تا يك جبهه سياسي را پيروز كنند. اكنون هم اعلام مي‌كنند كه «من حتما به ليستي راي مي‌دهم تا در مجموع اصولگرايان بتوانند وارد مجلس شوند.» اين منطق اگر درست باشد كه مي‌تواند درست باشد، ايجاب مي‌كند كه اصلاح‌طلبان هم راي خود را به ليست بدهند تا جبهه اصلاح‌طلبان به پيروزي برسد. جبهه‌اي كه يك جريان سياسي با تمام توان قانوني و سياسي و تبليغاتي براي حذف آن از گردونه قدرت و بدنه نظام تلاش مي‌كند و براي بقاي اين جريان، چاره‌اي جز قدرت‌نمايي گسترده حول فهرست‌هاي انتخاباتي وجود ندارد.