در میان کاندیداهای احتمالی ریاست جمهوری، حداد عادل بیش از همه در مورد اقبال مردم به خودش سخن می گوید و معتقد است که ائتلاف 1+2که وی عضوی از آن است، بر اساس میزان اقبال مردم به آنان شکل گرفته است. اما شاید با بررسی اولین و آخرین باری که حداد عادل خود را در معرض رای گذاشته است بتوان بیشتر میزان ادعای وی را در این باره سنجید.

 

 حداد عادل اول بار، در مجلس ششم کاندیدای ورود به پارلمان شد. در آن انتخابات وی نتوانست در زمره سی نفر اول تهران قرار بگیرد، اما وی به مجلس راه یافت با آنکه جزء سی نفر منتخب مردم تهران نبود! 

 

تعجب ندارد! بخشی از صندوق ها باطل شد و آقای حداد عادل در زمره منتخبان قرار گرفت! به لطف همین حضور، وی توانست در انتخابات مجلس هفتم هم وارد شود، مجلسی که در نبود بسیاری از کاندیداهای مطرح شکل گرفت و اتفاقا اساس ناکارآمدی و مماشات با دولت در این مجلس کلید خورد. از شاهکارهای این مجلس طرح پوپولیستی تثبیت قمیت ها بود. طرحی که به کام آقای حداد تمام شد، اما زهرش چند سال بعد مردم را زمین گیر کرد. 

 

آخرین انتخاباتی هم که حداد عادل در آن شرکت کرد رقابت با لاریجانی برای کسب ریاست مجلس نهم بود. با اینکه حداد در لیست انتخاباتی هم از سوی جبهه پایداری و هم از سوی جبهه متحد اصولگرایان  حمایت می شد، ریاست مجلس را به نماینده قمی ها در مجلس باخت. این حکایت اولین و آخرین حضور حداد عادل در انتخابات است!

 

اما حداد عادل که اینک خود را  کاندیدای ریاست جمهوری می کند، لاجرم باید ژست انتقاد از دولتی را به خود بگیرد که هشت سال از حامیان آن بوده است و در این مسیر آنقدر ره افراط بگیرد که بگوید کارهای احمدی نژاد وی را  دیوانه کرده است! این در حالی است که روحیه عافیت طلبی وی، البته او را ناچار می کند که بگوید هنوز هم به صلاح نیست که معایب دولت را بگوید. مردم هم که نامحرم این قبیله اند!

 

اما در حالی که جبهه پایداری کاندیدای نهایی خود را برای انتخابات ریاست جمهوری معرفی کرده و باقری لنکرانی وزیر سابق بهداشت را بنا است در هفته جاری رسما معرفی کنند، اما دیدار سعید جلیلی و علیرضا زاکانی مذاق پایداری چی ها را تلخ کرده است، چرا که سعید جلیلی از افراد مورد نظر آنان بود که بنا بود پس از معرفی گزینه پایداری از آن کاندیدا حمایت کنند. اما دیدار زاکانی که از رقبای پایداری ها در انتخابات مجلس نهم بود، پایداری ها را به واکنش علیه زاکانی وا داشته است.

 

اما این تنها پایداری ها نیستند که به دیدار زاکانی و جلیلی واکنش نشان داده اند، بلکه افرادی چون حداد عادل از ائتلاف 1+2 هم بی میل نیستند که زاکانی و جلیلی را به سوی خود بکشانند تا بتوانند پایداری ها را در حد ممکن تضعیف کرده و آنان را به خود و تحت رهبری خود در بیاورند. برای همین است که حداد آن دو را انقلابی تر از خود خوانده و گفته با آن دو هیچ مشکلی ندارد. اما احتمالا پایداری ها چه مستقل و چه با ائتلاف با دولت، هیچگاه به سمت 1+2 نخواهند رفت.

 

اما از ائتلاف راست سنتی(باهنر، متکی، پور محمدی، ابوترابی و آل اسحاق) هم خبر می رسد که آنان گرینه ائتلاف خود را که در حال حاضر باهنر هم نیست را نیمه اردیبهشت معرفی می کنند. این در حالی است که منوچهر متکی به تلویح گفته است که آنان ممکن است به نفع ائتلاف سه گانه کنار روند. وقتی که وی می گوید در انتخابات آنان با ائتلاف سه گانه متحد می شوند و از سویی ائتلاف سه گانه هم ایده ای خود رئیس جمهور پندارانه دارد، طبیعتا راست سنتی که از سوی ائتلاف سه گانه با بی اعتنایی روبرو شده است، به نفع آنان کنار بکشد تا شاید در دولت احتمالی بعدی، جایی برای حضور داشته باشند.

 

اما محسن رضایی کاندیدای مستقل انتخابات ریاست جمهوری همچنان در سخنرانی های خود می کوشد به تدریج برنامه های خود برای اداره کشور را ارائه کند. وی که بر خلاف کاندیداهای دیگربه جای درگیری و بازی ائتلاف،برنامه هایی را حاصل سالها علم و تجربه است را به مردم معرفی می کند، تاکید بسیاری بر پیروزی صداقت بر قدرت و ثروت در انتخابات امسال دارد. وی در طول این سالها هم صادقانه در برنامه های مختلف تلویزیونی انتقادات خود به برنامه های اقتصادی و سیاسی دولت را اعلام کرد تا نشان دهد برای اداره بهتر کشور قصد خدمت و کمک را دارد و مانند برخی از حامیان دولت که به تازگی برای جلب رای، به انتقاد از وی می پردازند،نیست. 

 

دولتی ها پس از برگزاری میتینگ ورزشگاه آزادی تا کنون تحرک انتخاباتی خاصی نداشته اند و شاید منتظر بازگشت محمود احمدی نژاد از کاراکاس هستند و اصلاح طلبان هم که فعلا در حد و حدود شخصیت های میانی خود هم چون عارف، شریعتمداری و کواکبیان فعالیت های انتخاباتی خود را ادامه می دهند.

 

منبع: تابناک