محمود ملكي تحليلگر سياسي در روزنامه اعتماد نوشت:
محمدجواد ظريف، وزير خارجه ايران براي تلاش جهت بهبود روابط بين‌الملل، جايزه چاتم هاوس را از آن خود كرده است. اينكه يك ايراني، آن هم وزير خارجه دولت جمهوري اسلامي ايران، آن هم وزيري در درون و معتقد به گفتمان انقلاب اسلامي، براي بهبود رابطه بين‌الملل در چنين سطحي مورد تقدير قرار مي‌گيرد، به يقين نقطه عطفي در روند رو به رشد و تكامل سياست خارجي تعقل مدار انقلاب اسلامي است. آن هم در دوره‌اي كه بال‌هاي متوازن سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران، از يك سو وظيفه خود در حمايت از مظلومين جهان را عملا در صحنه‌هاي متعدد منطقه‌اي با شدت و حدت ادامه مي‌دهد به گونه‌اي كه جبهه مقاومت را از روسيه تا مصر گسترش مي‌دهد و ابتكار عمل كشورهايي چون تركيه را كه در جبهه مقابل محور مقاومت هستند را مي‌گيرد و از سوي ديگر به سبب تلاش براي بهبود روابط بين‌الملل مورد تشويق قرار مي‌گيرد؛ مگر يك سياست خارجي ايده آل و خواستني ديگر چه بايد باشد؟ مقاومت بر حق مداري و آرمان خواهي وطني و انقلابي و تلاش براي بهبود روابط بين ملت‌ها و دولت‌ها بر راه و روشي واقع‌گرايانه. اين دو ايده‌آل، اين دو مطلوب و اين دو خواستني، اكنون بر تارك دستاوردهاي دولت جمهوري اسلامي ايران و در مرحله‌اي والاتر چون نگيني در درون گفتمان انقلاب اسلامي مي‌درخشد. طبيعي بود كه پس از اعلام تقدير از ظريف، برخي از رسانه‌هاي داخلي كه «عينك بد ديدن» دولت جمهوري اسلامي ايران را مدت‌هاست بر چشمان خود زده‌اند؛ بر مسير حمله و هجمه پيش بروند و اگر ذكاوت ظريف نبود، خود وزير خارجه را بيش از جايزه مورد هجمه قرار مي‌دهند. رسانه‌هايي كه گويي در مكتب اصالت حمله پرورش يافته‌اند و آنقدر به اين مكتب دلبستگي تام و تمام دارند كه حتي قادر به تشخيص حمله و هجمه به دوست يا دشمن نمي‌شوند!
حافظه كوتاه‌مدت همين مردم، قطعا ياري مي‌كند كه تا همين سه سال پيش ايده مقاومت در سياست خارجي، مقاومت در زمين خودي بود و تمام هزينه‌هاي اين مقاومت، بر دوش ملت ايران بود و رقيب از هر گزندي در امان بود. به خاطر بياوريد رقيب عرصه را بر ما تنگ و تنگ‌تر مي‌كرد و عده‌اي نام آن را مقاومت در سياست خارجي گذاشته بودند؛ در حالي كه غايت و نهايت هر مقاومتي رفع تهديد و خطر از آشيانه مردمان خودي و به تدريج نزديك كردن تهديدها به زمين و خانه رقيب است؛ غايتي كه اين روزها به مدد پايمردي‌ها در سياست خارجي، حاصل شده است...
مقاومت بر حق و حق مداري، در سياست خارجي سر لوحه كار است؛ اما نه مقاومت در خانه با به جان خريد‌ن انواع و اقسام تحريم‌ها و قطعنامه‌ها و محد‌ود‌يت‌ها، مقاومت هست؛ اما ديگر عرصه نبرد‌ش ايران و مرد‌مانش نيستند؛ توپ مقاومت در سياست خارجي اينك به هزاران و هزاران فرسنگ د‌ورتر از زمين ايرانيان افكند‌ه شده است؛ نه تنها سايه تهديد و محد‌ود‌يت از ايران و ايراني د‌ور و د‌ورتر شده است كه وزير خارجه ايران، براي تلاش جهت بهبود روابط بين‌الملل مورد تشويق و قد‌رد‌اني هم قرار مي‌گيرد.
اين روزها به كرات مقام‌هاي محترم نظامي كشور، در تريبون‌هاي مختلف، از د‌لايل حضور ايران در سوريه و عراق و لبنان و... مي‌گويند و به د‌رستي معتقد‌ند كه اگر با تروريسم و تكفير در خارج از ايران نجنگيم و هزينه ند‌هيم بايد در د‌اخل ايران با تهديد و خطر تروريسم و تكفير پنجه در پنجه افكنيم... كاري كه اين روزها سياست خارجي كشور انجام د‌اد‌ه، به شكل ساد‌ه د‌قيقا همين است؛ د‌ور ود‌ورتركرد‌ن تهديد، خطر و محد‌ود‌يت از كشور و كاهش د‌ايره نزاع و حول ايران و ايرانيان؛ به حد‌ي كه د‌يگران را مجبور به اين اعتراف كرده است كه ايران بايد به د‌ليل تلاش براي رفع تهديد و خطر در جامعه بين‌الملل مورد تقدير قرار گيرد و اين، روي ديگر همان مقاومت ميد‌اني، در عرصه سياست خارجي است. كارشناسان نكته‌سنج و نازك‌بيني كه اوضاع حمايت از جبهه مقاومت سه سال پيش‌تر و اكنون را رصد كنند، مي‌توانند ببينند كه چه ميزان تحرك د‌يپلماتيك اين روزهاي كشور، به كمك جبهه مقاومت آمد‌ه است و با چه ظرافت‌هايي از جبهه مخالفان مقاومت، يارگيري‌هايي مثال زد‌ني كرده است. اين طليعه خويش را پاس بد‌اريم، مهم نيست جايزه چيست و براي چه كساني است! مهم اين است كه خود‌مان چشمان‌مان را باز كنيم و ببينيم چه اتفاقاتي در عرصه منطقه‌اي و بين‌المللي افتاد‌ه است؛ د‌يروز، همين سه سال پيش، كجا بود‌يم و امروز در كجاي روابط بين‌الملل ايستاد‌ه‌ايم.