هشام بن احمر گوید: با امام کاظم(ع) در یکى از نواحى مدینه مى‏رفتم که ناگاه از مرکب خود فرود آمد و به سجده افتاد و آن را بسیار طول داد. سپس سر از سجده برداشت و سوار مرکبش شد. عرض کردم: فدایت شوم سجده را طول دادید؟! فرمود: به یاد نعمتى افتادم که خداوند به من عطا کرده است و خواستم از پروردگارم سپاسگزارى کنم.

عن هِشامِ بنِ أحمَرَ: کنتُ أسِیرُ مَع أبی الحَسنِ علیه السلام فی بَعضِ أطرافِ المَدینةِ إذ ثَنى‏ رِجلَهُ عن دابَّتِهِ فَخَرَّ ساجِداً، فَأطالَ وأطالَ، ثُمّ رَفَعَ رَأسَهُ ورَکِبَ دابَّتَهُ، فقلتُ: جُعِلتُ فِداکَ، قد أطَلتَ السُّجودَ؟! فقالَ: إنَّنی ذَکَرتُ نِعمَةً أنعَمَ اللَّهُ بها عَلَیَّ فَأحبَبتُ أن أشکُرَ رَبّی‏

کافی، ج2، ص 98