امام صادق(ع): هر گاه فردى از شما به یاد نعمت خداوند عزّوجلّ افتاد، براى سپاسگزارى از خدا گونه‌اش را بر خاک گذارد. اگر سواره بود پیاده شود و گونه‌اش را بر خاک نهد، و اگر به خاطر [ترس از] انگشت نما شدن نتوانست پیاده شود، صورتش را بر کوهه(برآمدگی) زین بگذارد، و اگر باز هم نتوانست این کار را بکند، گونه‌اش را بر کف دست خود بگذارد و آن‌گاه خدا را براى نعمتى که به او داده است، حمد و سپاس گوید.

إذا ذَکَرَ أحَدُکُم نِعمةَ اللَّهِ عَزَّوجلَّ فَلیَضَعْ خَدَّهُ عَلَى التُّرابِ شُکراً للَّهِ، فإن کانَ راکِباً فَلْیَنزِلْ فَلْیَضَعْ خَدَّهُ عَلَى التُّرابِ، وإن لَم یَکُن یَقدِرُ عَلَى النُّزولِ للشُّهرَةِ فَلْیَضَعْ خَدَّهُ على‏ قَرَبُوسِهِ، وإن لَم یَقدِرْ فَلْیَضَعْ خَدَّهُ على‏ کَفِّهِ، ثُمّ لِیَحْمَدِ اللَّهَ على‏ ما أنعَمَ اللَّهُ علَیه‏

منبع: کافی، ج2، ص98