نشنال اينترست: زرادخانه موشکي ايران کاملا چشمگير بوده و برگرفته از درسهايي است که در جنگ ايران- عراق به دست آمده است. در آن جنگ، ايران آموخت که برخورداري از يک سيستم قوي دفاعي (تعداد زيادي از انواع موشکها)، سادهتر و ارزانتر از يک سيستم تهاجمي مانند هواپيما است. زيرا اين تجهيزات گران بوده، هزينه زياد نگهداري دارد و با تلفات انساني همراه است.
موشکها، ابزار دفاعي اساسي است. از آنها ميتوان براي قدرتنمايي استفاده کرد و براي بازدارندگي بهره گرفت، به ويژه بر فراز تنگه هرمز و خليج فارس. مجموعه موشکي ايران، يکي از متنوعترين قدرتهاي موشکي در خاورميانه است. ايران هزاران فروند موشکهاي ميانبرد، و کوتاهبرد در اختيار دارد که ميتواند با آنها مناطقي دوردست را هدف قرار دهد. چند نمونه از طرحهاي بسيار موفق موشکي ايران عبارت است از؛ فاتح 110 که برنامه توليد آن در اواسط دهه 1990 شروع شد. آزمايش اين موشکها در اواخر دهه 1990 و اوايل 2000 آغاز شد، و توليد انبوه دورهاي آن نيز حدود سال 2003 کليد خورد. برد اين موشک حدود 210 کيلومتر است و ايران ميگويد قادر است در هر زمان توليد انبوه اين موشک را آغاز کند. همچنين شايع شده حزبالله لبنان تعدادي از موشکهاي فاتح 110 در اختيار دارد که ايران آنها را تامين کرده است.
موشک ديگر شهاب «1» است که از سوخت مايع استفاده ميکند و برد آن حدود 330 کيلومتر است. فکر توليد موشک شهاب-1 ابتدا در جنگ ايران و عراق در دهه 1980 شکل گرفت. ايران در آن زمان به چيزي نياز داشت تا برد بيشتري نسبت به آتش توپخانه داشته باشد؛ و در عين حال مايل نبود در خصوص ناوگان ضد هوايي خود خطرپذيري کند.
امروز ايران انواع و اقسام موشک شهاب-1 در اختيار دارد؛ که از برد، خرج انفجاري و همچنين دقت متنوع برخوردار هستند. اما موشکهاي سجيل، در ميان قويترين موشکهاي ايران است که 2 هزار کيلومتر برد دارد. اين موشکها داراي کلاهکهايي با برد 500 تا 1000 کيلومتر هستند.
يکي از مزاياي موشک سجيل، شکل سوخت آن است که در مرحله پرتاب، به جاي سوخت مايع، از سوخت جامد بهره ميگيرد. برتري اين سوخت به ديگر سوختها، در قدرت و سرعت بيشتر استقرار موشک است. برخلاف موشکهاي سوخت مايع که براي پرتاب، به آمادگي و شرايط بسيار خاص نيازمندند، اين موشکها چنين ملزوماتي ندارند.
منبع: مصاف