تیم ملی رو مدار موفقیت است، برای ما این یعنی لذت، هربار که تیم ملی ما می برد، نوبت این است که لذت ببریم اما خب کارلوس کی روش نمی خواهد این لذت همگانی باشد، او تیم ملی را تیم قبیله ای کرده، پس از بازی اول ایران مقابل یمن، مصاحبه می کند و آشکارا هواداران پرسپولیس را مورد عَتاب قرار می دهد، ویتنام را می برند و دوباره کی روش همان می شود که بود، عصبی و پرخاشگر و مداخله گر، او درباره ترابی حرف می زند اما در واقع او را تحریک می کند آن هم علیه تیمی که کم طرفدار ندارد. تیم ملی به احتمال خیلی زیاد قهرمان می شود و اصلا برای قهرمانی چیزی کم ندارد، اما خب آیا این قهرمانی یک شادی ملی نظیر ایران- استرالیا و یا ایران - آمریکا ایجاد می کند؟ قطعا خیر