به گزارش آخرین نیوز به نقل از روزنامه ایران، یادش بخیر صندوق قدیمی مادربزرگ‌ها و خانم‌های باتجربه و پا به سن گذاشته فامیل که همیشه می‌شد معجون‌های جورواجور و مرهم دردهای مختلف را در آن پیدا کرد. کافی بود بگوییم کجایمان درد می‌کند تا مادرجان طوری نگاه کند انگار که صد سال است طبیب بوده و آن وقت سراغ صندوقچه برود و کیسه‌ها و شیشه‌ها را زیر و رو کند و داروی درد را جلوی چشم‌مان حی و حاضر کند.
آن وقت‌ها مردم اعتمادشان به جوشانده‌ها و مرهم‌های گیاهی بیشتر بود تا وقتی که پای انواع و اقسام داروهای شیمیایی به دنیای طبابت باز شد. قرص‌های کوچک، راستی که شفاگر بودند. یه سوزن می‌زدی و زود درمان می‌شدی اما خب، داروهای شیمیایی هم عوارض خودشان را داشتند. هنوز هم دارند. به قول معروف، یک جا را درست می‌کنند و صد جا را خراب! همین بی‌اعتمادی و بدبینی به داروهای شیمیایی و در بعضی موارد، نگرفتن نتیجه لازم از مصرف آنها، خیلی‌ها را دوباره به سمت مصرف داروهای گیاهی سوق داد.
نه تنها در ایران، بلکه در سایر کشورها بخصوص کشورهای پیشرفته، داروهایی که پایه‌شان گیاهی است، با اقبال بیشتری از سوی مصرف کنندگان مواجه هستند. به طوری که بسیاری از شرکت‌های تولید دارو در سراسر دنیا با اتکا به گنجینه طبیعت، راه ساخت داروهای گیاهی را پیش گرفته‌اند. ایران هم البته از این غافله عقب نمانده اما در مقایسه با تولیدکننده‌های بزرگ داروهای گیاهی در دنیا، هنوز راه درازی پیش رو دارد.
در ایران حدود 8 هزار گونه گیاهی وجود دارد که از این تعداد 2 هزار و 300 گونه جزو گیاهان معطر و دارویی هستند. اما از این مقدار تنها تعداد ۴۵۰ گونه در عطاری‌های ایران به فروش می‌رسد. تولید گیاهان دارویی نیز در شرکت‌های دارویی، به نسبت تعداد و تنوع بالای گیاهان دارویی در کشور، آنقدرها قابل توجه نیست. این یعنی ما هنوز نتوانسته‌ایم از ظرفیت‌های کشور در این زمینه استفاده کنیم.
توحید ابراهیمی رئیس بخش تحقیقات منابع طبیعی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی آذربایجان شرقی با تأیید این مطلب، ضعف در فناوری، فرآوری و تهیه داروهای گیاهی را مهم‌ترین مشکل توسعه صنعت گیاهان دارویی می‌داند و می‌گوید: «نبود شناخت کافی مسئولان از قابلیت‌های صنعت گیاهان دارویی مثل دیواری رو به روی توسعه صنعت گیاهان دارویی احساس می‌شود. از سوی دیگر پزشکان داخلی مصرف داروهای گیاهی را تجویز نمی‌کنند، بنابراین بازار مناسب داخلی به وجود نیامده است.»
ابراهیمی عطاری‌ها را در پیشگیری از توسعه صنعت گیاهان دارویی تأثیرگذار می‌داند و ادامه می‌دهد: «سیستم توزیع نامناسب گیاهان دارویی در عطاری‌ها از توسعه صنعت گیاهان دارویی جلوگیری می‌کند. همچنین عملکرد ضعیف برخی از تاجران ایرانی به نوعی مانع توسعه صنعت گیاهان دارویی شده است.»
به گفته او، توسعه صنعت گیاهان دارویی با ساخت واحدهای تولیدی در محدوده شهرهای بزرگ تحقق یافتنی است.
ابراهیمی با اشاره به فقدان‌های زیرساخت توسعه این صنعت تأکید می‌کند: «فقدان زیرساخت‌های مناسب که از نبود بانک ژن مختص گیاهان دارویی و ضعف در اطلاع‌رسانی و فرهنگسازی ناشی می‌شود، از جمله مشکلات توسعه صنعت گیاهان دارویی در کشور است.»
تجویز نکردن داروهای گیاهی از سوی پزشکان که یکی از دلایل توسعه نیافتن تولید داروهای گیاهی و مصرف آنها عنوان می‌شود، به عقیده سارا زمانی، داروساز، دلیلی بسیار مهم و موجه دارد و آن این است که پزشکان، با داروهای گیاهی آشنایی ندارند و این تجویز صرفاً باید از سوی متخصصان طب سنتی صورت گیرد.
با تمام این احوال استفاده مطلوب، منطقی و بهینه از منابع موجود گیاهان دارویی،می‌تواند ضمن تأمین بخشی از نیازهای عمده بهداشتی و درمانی جامعه، از خروج مقادیر معتنابهی ارز جلوگیری کرده و مانع گسترش وابستگی دارویی ایران به کشورهای دیگر شود. بنابراین با اتخاذ سیاست‌ها و راهکارهای مناسب و مبتنی بر یک شناخت واقع‌گرایانه از وضعیت موجود این منابع و کاربرد روش‌های علمی و صحیح در تمام ابعاد اعم از کاشت، داشت، برداشت و بهره‌برداری صنعتی و اقتصادی آن، چه از طبیعت و چه به صورت کشت مکانیزه، می‌توان به درکی واقعی و اصولی در خصوص نقش و بازدهی گیاهان دارویی در جامعه رو به رشدی همچون ایران رسید و علاوه بر حفظ و حراست از این سرمایه ملی به شکوفایی و توسعه پایدار جامعه نیز دست یافت.